Po raz drugi z rzędu sezon rozpoczął się od przełożenia meczy. Gdzieś ten kwiecień ostatnio płata figle. Zazwyczaj w marcu jest dobra pogoda, a w kwietniu się psuje. Tak więc pierwszy raz na boisko wychodzimy w sobotę 22 kwietnia, gdzie w Rybniku pokonujemy dwukrotnie Silesię Rybnik II.
24 mecze w tym roku i ze wszystkich spisywałem statystyki, co czyni ten rok rekordowym. Żeby była jasność - były lata gdy grałem w większej liczbie meczy niż w tym. Rekord pochodzi z 2016 roku i były to 33 mecze, ale statystyki z tamtego roku mam tylko dla 20 Ekstraligowych meczy, ponieważ prowadziłem wtedy drużynę KSSP Bełchatów i jednocześnie w niej grałem - miałem za dużo na głowie, aby jeszcze rzetelnie spisywać swoje statystyki. Dlatego też w przeszłości nie zawsze statystyki dotyczyły wszystkich meczy, ale np. konkretnej ligi/szczebla ligowego.
A jednak! Los mi sprzyja i udało mi się rozegrać jeszcze dwa mecze w tym roku. Pierwotne dwa terminy meczy z Falcons Łódź zostały przełożone przez warunki pogodowe. W skutek tego ostatecznie mecze rozegrane zostały 14 października 2023r. kiedy wróciłem z urlopu i mogłem wziąć w nich udział. Czuć jesień w powietrzu i to pomimo tego, że warunki były wymarzone. W południe temperatura przekroczyła 20 stopni i było słonecznie. Jednak około 15-16 zrobiło się niesamowicie ponuro, a powiewy wiatru zrzucały na boisko sporo liści. Dodatkowo wracałem już po ciemku, co przypomina i uświadamia mi, że czas pożegnać się z baseballem na najbliższe pół roku. Ja na mecze pojechałem na kompletnym luzie i zagrałem poprawnie, ale nie ma się co specjalnie dziwić. Ostatni normalny trening miałem 5 września, czyli przeszło miesiąc temu. Ale po kolei.
Moja dyspozycja również poniżej normy i co ważne - zbity palec dał o sobie znać dość mocno podczas tych meczy. Czyli jednak z mocniejszym rywalem, gdy było więcej "okazji" - uraz dał o sobie znać dość mocno. Znowu spuchł i znowu boli, więc ta przerwa mi się przyda, aby doprowadzić się do pełnej sprawności.
Ja natomiast już zapomniałem jak to się grało z urazem. Jeszcze kilka lat temu nie rozstawałem się z Altacetem i prawie co każdy mecz miałem jakiś mniejszy bądź większy uraz, więc zawsze był wyścig z czasem aby wykurować się na kolejne mecze. Od jakiegoś czasu jednak miewam jakieś drobne problemy, ale głównie wynikające z wysiłku/zmęczenia, więc pożegnałem się z altacetem. Aż tydzień temu udałem się nad wodę, gdzie skacząc do wody na linie, szarpnęło mi dłonią dość mocno. Później palec (fakers) zaczął mi puchnąć do kolosalnych rozmiarów. Nie byłem w stanie go zginać z powodu opuchlizny. I tak zaczął się mój wyścig z czasem, aby zdążyć na mecze. Altacet leciał 4 razy dziennie, tak jak mówi ulotka. Już koło wtorku, czyli 2 dni po incydencie widać było poprawę, a w czwartek palec wyglądał już całkiem nieźle. Dobrze, że to lewa dłoń. Podsumowując: grało się spoko, obyło się bez tabletek przeciwbólowych, jedynie mały dyskomfort w niektórych sytuacjach (głównie podczas łapania).
W minioną sobotę, 19 sierpnia zainaugurowaliśmy nowy sezon Bałtyckiej Ligi Baseballu 23/24. Mecze rozgrywane były w niesamowitym upale przy ponad 30 stopniach temp. powietrza. W słońcu spokojnie temperatura przekraczała 40 stopni. Dawno nie grałem w takim upale. Bardzo udany początek w naszym wykonaniu. Tym bardziej cieszę się ze swojej dobrej dyspozycji i pierwszego w swojej karierze tripla.
Może więc rozwinę nieco na wstępie o tym triple. Jak to mawiają: wybicie tripla jest najtrudniejsze w baseballu, trudniejsze nawet od homeruna. Rzecz ma się jeszcze gorzej w przypadku Polski, gdzie boiska są znacznie mniejsze niż w Major League (no może poza Władysławowem). Zdobycie więc 3 bazy za jednym wybiciem jest trudne na małym boisku i zawsze wiąże się z jakimś ryzykiem wyautowania. Trzeba więc podjąć to ryzyko, jeśli chce się odbić tripla. Ja zawsze mawiałem, że najważniejsze jest dobro drużyny i dlatego też do dziś dnia nigdy nie wybiłem za 3 bazy. Zawsze zachowawczo zatrzymywałem się na tej bezpiecznej dwójce. Okazji na tripla miałem jakieś 5-6 w przeszłości. I zawsze plułem sobie w brodę z pytaniem: dlaczego nie biegłem dalej.
I tutaj przejdźmy do sobotniego meczu. 2 i 3 baza obstawione, moje pierwsze wejście na pałkę. Dwa strajki. I pyk - odbicie tuż przy linii na lewe zapole. Mijam pierwszą, patrzę, zapolowy dopiero dobiegł do piłki. Mijam więc drugą i oczywiście, że z pewnym ryzykiem, ale docieram do 3 bazy. Pierwszy w życiu triple 2-RBI. Zostało do odhaczenia już tylko jedno.....
W ramach I Ligi Baseballu rozegraliśmy już dwumecze z Piratami Władysławowo oraz Stal Kutno II. Zostały nam jeszcze dwa dwumecze. Bałtycka Liga otwiera nowy sezon 23/24 i jak co roku system rozgrywek się nieco zmienia. Najpierw 15 drużyn zostanie podzielonych na trzy grupy gdzie zagra każdy z każdym po jednym dwumeczu. Następnie po dwie najlepsze drużyny z każdej grupy awansują do dywizji pierwszej, czyli 6 drużyn. Natomiast drużyny z trzecich miejsc rozegrają turniej i wejście do dywizji pierwszej. Łącznie w dywizji pierwszej będzie 8 drużyn, a w drugiej 7. Dywizja 1 zostanie podzielona na 2 subregiony, gdzie zagra każdy z każdym po 4 mecze. Po dwie najlepsze drużyny z dwóch subregionów dywizji 1, awansuje do finału Top 4. Brzmi to może nieco skomplikowanie, no ale generalnie system wygląda lepiej niż w zeszłym roku. Szkoda jedynie podziału dywizji 1 na te subregiony, bo było by ciekawiej jednak grać ze wszystkim, ale rozumiem, że to po prostu cięcie kosztów podróży.
Park Addams dostaje się do Błyskawic - lidera w swojej lidze. Jest tam też jego najlepszy przyjaciel - Algie Green. Po tajemniczym wypadku Algie zmienia się diametralnie. Odchodzi z Błyskawic, stara się ignorować przyjaciół i spotyka się z tajemniczą postacią bez cienia. Co się dzieje z Algie'm? Kim jest ciemna postać? Czy Park zdoła uratować... No właśnie, kogo?Tego dowiecie się po przeczytaniu tej ŚWIETNEJ pozycji!
Szkoła przy cmentarzu to seria książek dla dzieci w klimatach nieco strasznych, taki dziecięcy horror. Cała seria liczy bodajże 28 tomów. Książki są cieniutkie i spokojnie do przeczytania na raz. Osiemnasty tom serii to właśnie "Baseball zdechlaków". O książce dowiedziałem się właściwie na początku mojej baseballowej miłości czyli gdzieś w okolicy 2006-2007 roku, jednakże z racji tego, że to tylko jedna część serii - nie ciągnęło mnie do zakupu, bo nie byłem pewien czy jednak te wszystkie książki nie są jakoś ze sobą powiązane i przeczytanie tej jednej mogło być trudne. Jednak poza bohaterami, każda książka to chyba osobna historia i w związku z moją małą baseballową depresją, postanowiłem w końcu po ~16 latach nabyć to dzieło i zabrać się do lektury.
Fajna pozycja, dobrze się bawiłem podczas lektury. To co jednak dość mocno razi to tłumaczenie. Jest naprawdę tragiczne jeśli chodzi o baseball, ale jak rozumiem pani która to tłumaczyła pewnie podjęła się tłumaczenia całej serii i nagle pojawił się egzotyczny wątek baseballowy. Wydaje mi się, że mimo to tłumaczka robiła jakieś rozeznanie, bo bazy nazywa metami, co było popularne niegdyś w Polsce (bezsensowne zapożyczenie z Czech). Więc nie raz trzeba się domyślać pewnych rzeczy, bo pomieszane są wszelkie baseballowe pojęcia, czasami brzmi to wręcz śmiesznie. no, ale standardowy polski czytelnik pewnie tego nie zauważy.
Artie jest bezrobotnym i bez perspektyw na przyszłość dorosłym mężczyzną mieszkającym nadal ze swoją matką. Jedyną rzeczą, na której mu zależy jest weekendowa gra w softball, w podrzędnej lidze, wraz ze swoimi kumplami. Oraz związany z tym ceremoniał: bójki z innymi drużynami, mnóstwo alkoholu i dziewczyn. Po jednej z bijatyk drużyna Artiego otrzymuje ultimatum: ma zdobyć mistrzostwo, albo może pożegnać się z ligą. Chłopcy są mocno zdeterminowani do pracy, ale nie będzie to łatwe, bo drużyna Artiego to zbieranina nieudaczników, zajmująca aktualnie ostanie w lidze.
Film znany także pod nazwą "Liga Piwoszy" na który miałem chrapkę gdzieś od 2008 roku, jednak nie mogłem go znaleźć w wersji polskiej. Później pojawiał się czasami w telewizji, ale jakoś nie dane mi było go obejrzeć. Udało mi się to ostatnio, gdy w końcu udało się znaleźć polską wersję w sieci. Wiedziałem czego się spodziewać - głupiutkiej, amerykańskiej komedii z wątkiem softballowym. I taki to właśnie film jest. Lekki i całkiem przyjemny. Takie 7/10.
Za nami finałowy turniej Bałtyckiej Ligi Baseballu. Dopisało niemalże wszystko. Przede wszystkim świetna pogoda, a poza tym najlepsza transmisja polskich meczy baseballowych w historii. Rok temu medal był naszym celem minimum i cieszył dość mocno, zwłaszcza po zawalonym przez nas półfinale z Warsaw Dragons, gdzie być może nieco zlekceważyliśmy przeciwnika. Udało się później niespodziewanie pokonać Demony Miejska Góra w meczu o 3 miejsce i udało się zając 3. miejsce. W tym roku powtórzyliśmy ten "sukces", ale on już tak nie cieszy, bo szansa i apetyt był na więcej.... o wiele więcej.
Finały rozgrywane będą we Władysławowie, czyli nad Morzem Bałtyckim jak sama nazwa ligi wskazuje. Jestem bardzo ciekawy jak obecnie prezentuje się boisko we Władku, bo jak widzę po zdjęciach cały czas coś się tam zmienia, oczywiście na lepsze. A w tym roku jeszcze nie dane mi było grać na tym obiekcie, a to największe boisko baseballowe w Polsce (czy to dobrze czy źle to już nie temat na dziś :)).
W TOP4 w pierwszym półfinale zmierzą się Demony Miejska Górka przeciwko Warsaw Dragons. Mecz rozpocznie się o godzinie 12:00. Osobiście stawiam na Demony, po wygranej z Silesią ich motywacja z pewnością wzrosła, zwłaszcza, że czują pewnie wielki niedosyt po ubiegłym roku (4 miejsce).
W drugim półfinale, który zaplanowany został na godzinę 16:00 zmierzą się Piraci Władysławowo przeciwko nam - Rawie Katowice. Z pewnością faworytami tego spotkania są Piraci, którzy przeszli sezon zasadniczy jak burza i są aktualnymi mistrzami BLB. Ale mierzyliśmy się już z nimi w tym roku w ramach I Ligi Baseballu i podzieliliśmy się zwycięstwami. Kto będzie lepiej dyspozycyjny akurat tego dnia? Czy Rawa sprawi niespodziankę? Czas pokaże. Na pewno damy z siebie wszystko.
O tym, że nie podoba mi się formuła dodatkowego meczu 9-zmianowego, który jest decydujący o tym kto pojedzie na finały nad morze - pisałem już na początku sezonu. To co przewidywałem - ziściło się. Silesia Rybnik sezon zasadniczy zagrała "na luzie" z reguły drugim składem. Demony cały sezon dominowali i zdobyli pierwsze miejsce w swojej grupie. No i w meczu decydującym o wejście do finału rywalizowali Demony z Silesią, która przyjechała w bardzo mocnym składzie powalczyć o finały, więc to Demony, którzy starali się cały sezon, musieli jeszcze dać z siebie 110% aby ostatecznie pojechać na finały. Na maxa niesprawiedliwe i spodziewałem się tego. Mam nadzieję, że formuła zmieni się w przyszłym roku oraz że grupy nieco się wyrównają, bo w moim mniemaniu grupa południowo-zachodnia była znacznie silniejsza w tym sezonie.
To tyle słowem wstępu. W minioną sobotę, 24 czerwca byłem w Katowicach, gdzie o godzinie 13:00 rozpoczęliśmy 9-zmianowy mecz przeciwko Goats Poznań. Był to najważniejszy mecz tego roku (jak na razie). Mecz mógł się podobać, bo nie brakowało widowiskowych akcji, no i był całkiem szybki i trwał około 3 godziny.
Kolejny tydzień, kolejne mecze. Nie ukrywam, że ten tryb powoli staje się męczący. Granie co tydzień + praca cały tydzień, sprawia że jednak nie ma za bardzo czasu na regenerację. Tym razem w ramach I Ligi Baseballu udaliśmy się do Kutna na mecze przeciwko Stali II Kutno. Mecze identyczne jak zeszłotygodniowe z Demonami, czyli mecz numer 1 na remis, ale przegrany przez dokładnie dwa błędy. A mecz numer 2 to już totalna niemoc. Cieszyłem się, bo Kutno to najbliższa destynacja i dojazd tam zajmuje mi jakąś godzinę i 20 minut (max. 30), ale niestety wczoraj po małym karambolu stałem na autostradzie 1 godzinę i 15 minut, więc czas powrotu mi się "podwoił". No cóż, bywa i tak.
Ciężki to był dzień. Dopiero co w niedzielę, 7 maja graliśmy mecz I Ligi przeciwko Piratom Władysławowo, a tu w czwartek 11 maja musieliśmy zmierzyć się z ekstraligowym zespołem Silesii Rybnik. A to nie koniec, bo jutro, 13 maja ruszamy do Miejskiej Górki na pojedynek z liderem tabeli BLB - Demonami. Oj, ciężki, ciężki tydzień. I właśnie dlatego do meczu Pucharu Polski z Silesią Rybnik podchodziliśmy na luzie. Brakuje miotaczy, więc trzeba było to dobrze rozwiązać logistycznie. Pamiętajmy, że to nie my byliśmy faworytem, więc my nic nie musieliśmy. Walka była, ale bez niespodzianki. Najważniejsze jednak, że dotrwaliśmy do końca bez kontuzji i stawialiśmy dzielny opór. Momentami mecz wyglądał bardzo dobrze, a momentami bardzo słabo. W Pucharze Polski mecze rozgrywa się 9 zmian. Nasz mecz zakończył się zasadą litości po 8 zmianach. Ale to i tak było ponad 3 godziny i 40 minut grania. Około 15:30 wyjechałem po pracy. Około 17:30 zajechałem na miejsce. O 19 rozpoczął się mecz. Ok. 22:40 zakończył się mecz. Około 23 wyjechałem w drogę powrotną. Ok. 00:45 byłem w domu. Około 01:20 położyłem się spać.
Od początku mojej przygody z baseballem, zastanawiałem się dlaczego nie istnieje na tym świecie prestiżowy turniej w stylu Mistrzostwa Świata w baseballu. Tak, wiem, amerykanie nazywają finał swoich rozgrywek "World Series", no ale szanujmy się. To tylko walka klubów, sponsorów i pieniędzy. Tak jak i w piłce nożnej. A jednak najważniejsza impreza sportowa w futbolu to mundial, który jest rozgrywany co 4 lata. Każdy piłkarz marzy aby reprezentować swój kraj na mundialu, pomimo iż nie ma z tego jakiś wielkich pieniędzy. Ale jest coś więcej - prestiż. W końcu to mistrzostwa świata - najważniejszy tytuł w tym sporcie. A jednak przez wiele, wiele lat w baseballu tego nie było, głównie z winy samych amerykańców i MLB, którzy "nie potrzebowali" tego. Istniał wprawdzie Puchar Świata oraz baseball był obecny choćby na igrzyskach olimpijskich, ale co z tego, skoro w tych zawodach nie brali udział najlepsi zawodnicy, właśnie z Major League Baseball. Bo cały baseball kręci się wokół amerykańskiej ligi, dlatego też przez te wszystkie lata zbywano jakąkolwiek dyskusję o nowym formacie rozgrywek krajowych.
